Dagboek van Fabienne: Theofiel, away from hel,...

Dit is onze Theofiel, hij werd door een vrouwtje gered nadat ze hem wankelend zag slenteren op de weg naar Alora,… Hij was duidelijk erg zwak maar desondanks kon hij toch ontsnappen, bang, bang, bang,… De dag nadien legde het vrouwtje een beetje eten op de plaats waar ze hem laatst gezien had, maar kon de hond niet meer vinden. Later op de dag zag ze hem nog eens, telkens meer en meer verzwakt, toen is ze hem gevolgd en zette een grote bak met eten,… Toen ze die neerzette kwam hij heel voorzichtig dichterbij, stak zijn neus in het eten en schrokte het op alsof het zijn laatste maaltijd was,… Hij was totaal uitgehongerd,... Toen heeft ze hem kunnen aanlijnen en meenemen,… Zijn toestand was meer dan zorgwekkend, zijn oogjes zaten dicht van de etter, zijn lijfje was als een zak met botten, die hem nog nog net recht hielden, want hij was zo mager dat het een wonder mag heten dat hij nog in leven was,… Theofiel is zo nederig, zo dankbaar, maar zo zwak,… Telkens als hij eet zit hij je aan te staren alsof hij een gebed van dankbaarheid aan je voordraagt,… Zijn oortjes, zijn huid, zijn gelaat is helemaal ontstoken en ziek,… De verwaarlozing heeft hem zwaar te pakken gehad en dit gaat even duren,... Als we het redden, samen,… Theofiel is nu in behandeling bij de dierenarts, hij heeft nog een lange weg te gaan, maar we geven de hoop niet op voor deze zo vriendelijke, nobele grote beer,...