Deze week ging ik nog eens mee naar het dodenstation, iets dat ik
naarmate ik ouder word, minder en minder wil doen, het is
gewoon heel pijnlijk en bijzonder hard om daar God te moeten
spelen,… Al die onschuldige ter dood veroordeelden in
hun ogen te moeten kijken en dan maar de helft van deze zieltjes kunnen
redden,… We gingen met z’n vijven, met lood in onze schoenen, maar
wel met de overtuiging levens te redden,… Daar aangekomen viel het
ons op dat enkel de moeilijk plaatsbare hondjes 'vrij waren', die zijn dan ook
allen mee, maar de kleintjes en de makkelijke hondjes waren niet
beschikbaar,… De vele Amerikaanse Staffs en Pitbulls,… Het is om te
huilen,… Ik weet beter dan wie dan ook dat deze honden meer en meer
geboycot en gediscrimineerd worden, en op alle vlak
worden afgeraden,… Maar ik ben van mening dat het de
beste honden kunnen zijn, mits zij een goed baasje
hebben,… Veerle heeft sinds een tijdje Despacita in haar hart
gesloten, een Stafford, maar je kan geen lievere, socialere
en trouwere hond vinden, braaf met de 300 honden in de refugio,
echt een lotje uit de loterij,… Zij had 188 dagen dodencel achter de rug,… Los
daarvan hebben we uiteraard de oudjes meegenomen, de zieken, de
Bodeguero’s en de Podenco’s,… Die zouden sowieso al geen enkele kans
maken,… We namen mee wie we konden mee nemen en gaan nu aan
hun toekomst beginnen,… Elk heeft zijn eigen verhaal, zijn ellende
achter de rug,… Feit is dat ze vandaag vrij zijn en recht hebben op
een waardig bestaan,… Daar gaan we aan werken, schouders eronder,
en morgen gezond weer op !!
Klik hier voor het filmpje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten