Freek (v/h Adhemar).

Onze Freek, een mensenvriend

Soms zeggen we: wisten we maar wat meer van zijn verleden. Wie heeft hem opgevoed en onder welke omstandigheden? En vooral ook, waarom heeft diegene er afstand van gedaan? Zo’n lieve hond! Gehecht aan ons. Lief voor de kinderen en kleinkinderen. Maakt niets stuk, slaapt ’s nachts in de bench en komt nooit op de bank of boven in de slaapkamers. Hij wandelt zo graag met ons, neemt regelmatig een slokje water uit de sloot  en snuffelt overal rond.

Wij wonen vlakbij een natuurgebied en daar lopen veel van zijn soortgenoten. Sommige honden vindt hij leuk, maar ook gromt hij soms naar de meest lieve honden. Dan vragen wij ons af waar dat vandaan komt. Hebben grote honden hem belaagd? Vertrouwt hij ze niet? We hopen ook dat hij eens wat meer wil spelen met andere honden. Soms, heel soms laat hij zich verleiden door een puppy of een puber hondje. Dan springt hij wat mee en rol wat om. Dat is zo leuk om te zien. Maar dat is dan ook weer snel over. Meestal loopt hij als een Spaanse senor gewoon door als een andere hond hem passeert en wat wil snuffelen. En, dat roept soms irritatie op...

Op 27 november vierden wij de eerste verjaardag van Freek. Dat is de dag dat hij met het vliegtuig vanuit Malaga bij ons kwam  wonen. Volgens de dierenarts is hij rond de 7 jaar oud. Zeker weten doen we het niet. Dat maakt niets uit. We vinden hem lief zoals hij is; een mensenvriend. Ook wij hebben alles moeten ontdekken. Over de wormenpillen, de vlooiendruppels, het borstelen, de dierenarts en de trimsalon. Die laatste twee, daar is hij niet gek op. Zodra we die gladde vloer betreden van de ruimte waarin dit moet gebeuren, gaat hij plat op de vloer liggen en weigert verder te lopen.

Eens in de paar weken heeft hij ook last van zijn buik. Dan staat hij ’s morgens vroeg al rechtop in de bench en wil hij meteen naar buiten om gras te eten. Dat doet hij die dag nog eens en verder slaapt hij dan veel. Wij horen zijn buik (darmen of maag) dan borrelen. Dat duurt een dag en de volgende dag is het weer over. De dierenarts kan niets vinden. Ook dat hoort bij Freek.

Autorijden vindt hij ook leuk. Hij heeft zijn mandje achterin en zit vast aan een speciale veiligheidsriem. Hij kijkt naar buiten, doet een dutje en vindt het prima om met ons mee te gaan. Volgend jaar nemen we hem gewoon mee op vakantie. Hij gaat wel eens uit logeren bij een van de kinderen, maar dat doen we niet zo lang. Freek (de kleinkinderen noemen hem Freekie-boy) hoort gewoon bij ons en daar hebben wij ons leven inmiddels op aangepast.

Louis en Margaret Maijenburg