Vluchtelingen

Wij zijn twee vluchtelingen. Niet uit Syrië, Afghanistan, Iran of andere Oosterse landen.

Wij komen uit Spanje. Daar houden ze niet zo van ons soort. We worden gebruikt en vooral misbruikt. En daarna gedumpt. Vastgebonden en soms opgehangen aan een boom omdat het jachtseizoen voorbij is en we niet meer nodig zijn. Naar een dodingsstation gebracht om ons te laten inslapen. Toch komen er steeds meer van ons soort. Er wordt niets gedaan om de vele geboorten te laten stoppen, preventieve of nuttige ingrepen om ons niet verder te vermenigvuldigen worden door de staat Spanje niet als heilzaam en noodzakelijk gezien. En dus gaat het dumpen door.

Maar, gelukkig, zijn er ook in Spanje mensen met een hart voor ons. En zelfs uit het verre Nederland en andere landen komen hier lieve mensen om ons zo veel mogelijk te helpen. Er worden door hen woonplekken voor ons gebouwd waarin we ons veilig kunnen voelen. En allemaal met vrijwilligers en met geschonken geld en goederen. Die lieve mensen komen ons vaak net op tijd redden uit een dodingsstation. Of we worden over het hek gegooid bij de woonplekken, of aan het hek gebonden om maar gevonden te worden.

En dan worden we helemaal verzorgd tot we weer opgeknapt zijn. Want vaak zijn we er heel slecht aan toe, hebben maanden geen eten gehad en ook onze kindjes niet. Hebben allerlei ziekten opgelopen. Maar bij die lieve weldoeners krijgen we weer alle kansen, medicijnen en hulp van kundige dokters.

En dan, als we weer helemaal opgeknapt zijn, worden er mooie foto’s van ons gemaakt, krijgen we een echte naam en wordt ons verhaal opgeschreven. En dat krijgen dan mensen te zien in Nederland, in België. En als die ons dan leuk vinden, dan gaan we met een vliegtuig (wel een beetje eng maar heel spannend!) naar een nieuw huis waar we altijd mogen blijven wonen en eten en spelen en waar we echt lief worden gevonden!

We zijn met heel veel, en vaak moeten we lang wachten tot we aan de beurt zijn. Maar, dat hebben we er allemaal voor over. Alles beter dan te moeten zwerven of dood gemaakt te worden.

Wij zijn twee van die vluchtelingen. En wij heten GUAPA en DOMMEL. Ruim een jaar kwam Guapa terecht bij lieve opvangmama Annemie in België, omdat het bij het eerste gezin dat haar opnam  niet lukte. En Annemie deed enorm haar best om een echt goed tehuis te vinden. En met succes, want een tijdje later bracht ze me zelf vanuit België naar Nederland, naar een prachtige boerderij. Ik was eerst nog erg bang, maar ze waren zo lief voor me, dat ik langzamerhand weer vertrouwen kreeg. En helemaal toen Dommel kwam, ook uit Spanje, met het vliegtuig van Malaga naar Eindhoven. Op dierendag, 4 oktober, mooier kan niet! Dommel is me d’r één: hij jut iedereen op, blijft maar spelen en rennen, totdat hij moe in het hooi gaat slapen.

We hebben nu de twee liefste baasjes van de hele wereld. En we wonen op een grote boerderij, met heel veel ruimte om te rennen en te spelen. Er zijn daar nog zes andere hondjes en honden, grotere en kleinere. En daar kunnen we het zo goed mee vinden! Maar wij, Guapa en Dommel, hebben toch een speciale band met elkaar. Als er een vliegtuig overvliegt kijken we allebei omhoog: ze komen ons toch niet weer halen? En we verstaan elkaar ook heel goed, lekker Spaans, kunnen de anderen ons niet volgen. Maar, we volgen ook trouw de inburgeringscursussen hoor! We hebben zelfs al samen naar de troonrede van de Koning van Nederland (van Hispanje!) gekeken. En hebben toen allebei onze kop geschud: ze moeten hier ook nog veel leren.

Maar wij zijn zo blij hier te zijn. We willen nooit meer terug.

Onze baasjes zouden alle hondjes van de wereld wel willen redden, maar dat gaat gewoon niet. Maar ons hondenwereldje hebben ze wel gered. En daar zijn we ze zo dankbaar voor, dat we de hele dag maar blijven knuffelen.

U wilt ook zo’n lieve soortgenoot van ons? DOEN!!!!

Asten-Heusden, Oktober 2016

Margriet Hoffmans,  Luuk Jonkers