Wat
is ons leven dit jaar ingrijpend veranderd. We wilden al jaren een hond maar op
de een of andere manier durfden we het steeds niet aan. Wel hadden we al
voorbereidingen getroffen mocht het ooit zover komen, bijv. door naar een
bosrijke omgeving te verhuizen.
Tot
we begin dit jaar de foto van Olé (inmiddels Ollie) zagen op de website van
Stichting ACE. Een aandoenlijk hondje dat qua uiterlijk en formaat goed paste
bij wat we in ons hoofd hadden. Het tekstje dat erbij stond gaf de doorslag.
“We doen het gewoon,” dachten we. Vervolgens begon het lange wachten, want het
duurde nog zeker een maand eer we Ollie in onze armen zouden kunnen sluiten.
Ondertussen troffen we de verdere voorbereidingen en werden we goed begeleid
door Stichting Ace.
Op
zondag 14 februari, symbolischer kan het bijna niet, stonden we zenuwachtig in
de hal van Schiphol. Iedere keer dat de deur openging maakte mijn hart een
sprongetje, zou hij daar dan eindelijk zijn? Als een van de laatsten kwamen de
benches met de honden naar buiten en we hadden Ollie meteen in het vizier. Wat
zag hij er lief uit…
Sindsdien
zijn we onafscheidelijk en kunnen we ons een leven zonder Ollie niet meer
voorstellen. En omdat het ons zo goed is bevallen hebben we er sinds kort een
tweede hondje bij, Adreana (inmiddels Saartje). Ook dit keer is het allemaal
zeer soepel verlopen en konden we Saartje zelfs al binnen twee weken
verwelkomen bij ons thuis.
Voor
het eerst zijn we met zijn vieren op vakantie geweest, wat was dat gezellig.
Samen rennen langs de vloedlijn en lekker spelen in het bos. Dankjulliewel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten