Om half 11 s avonds lopen we Eindhoven Airport binnen. Op de gevel van de
bloemenwinkel bij het vliegveld staat met grote letters 'Flora' geschreven. Een
teken dat we hier goed zijn, zeg ik tegen mijn vader, die is meegekomen om
Floralie op te halen. Bij ons gaat ze Flora heten. Dat roept wat
makkelijker.
Ik ga op een bankje zitten bij 2 mensen met een hondje. Zij hebben al eerder een hondje van ace geadopteerd, vertellen ze, en ze komen nu een vriendje voor hem halen. Voor ons gezin is het de eerste keer. Wel hadden zowel ik als mijn vriend vroeger thuis een hond. Ik groeide op met 2 shelties waarvan ik eentje jarenlang heb getraind. Flora lijkt wel wat op haar. Maar ik ben benieuwd hoe ze verder zal zijn.
De honden komen uit het vliegtuig en Flora zit samen met een ander hondje in een bench. Een vrolijk ding wel. Flora is iets meer gereserveerd.
Ik ben nerveus en stel me voor hoe het voor haar moet zijn; eindelijk na urenlang uit zo'n bench te mogen en dan in een vreemde omgeving te komen met allemaal vreemde mensen. Ik besluit niet meteen bovenop haar te duiken.
Na de groepsfoto en het tekenen van het contract, zijn we dan ineens samen. Een beetje onwennig lopen we naar de auto. Mijn vader gaat met Flora op de achterbank zitten en even later ligt ze met haar kop op zijn schoot.
Om 00.15 uur komen we thuis en ik laat haar nog even in de tuin. Mijn vader vertrekt. In de hoek ritselen onze woenstijnratjes in hun kooi. Ze worden met volle aandacht bekeken.
Flora kijkt nog een beetje argwanend naar me. Ik ben moe van alle indrukken die dag en wil graag naar bed. Mijn matras ligt naast haar nieuwe mand, want ik laat haar natuurlijk niet alleen die eerste nacht. Ik til haar voorzichtig in de mand en probeer haar met een handgebaar uit te leggen dat ze daar kan gaan slapen.
We slapen die nacht allebei prima. Om 7.00 uur komt mijn dochter van 10 naar beneden. Ze gaat op haar knieën naast de mand zitten en Flora komt uit haar mand en draait meteen onderdanig op haar rug. "Ah...wat is ze lief!" Nu komt ook de andere dochter (8 jaar) erbij. Ze zijn zo nieuwsgierig naar de eerste kennismaking met Flora. Flora loopt inmiddels naar de schuifpui en doet een plasje. Jammer...te laat.
Ook in de dagen en weken daarna gaat het nog wel eens mis. Vaak uitlaten maar...en...belonen als het goed gaat. Maar geduld kost het wel. Flora vindt haar nieuwe omgeving en alle vogeltjes die er rondvliegen erg interessant. Daardoor is ze snel afgeleid en komt ze vaak weer thuis zonder geplast te hebben. Maar...de aanhouder wint. Inmiddels gaat het goed en ze is nu 4 maanden bij ons.
De eerste ontmoeting met mijn man was ook vriendelijk, maar ze vond hem wel een beetje eng. Inmiddels gaat dat nu beter dan in het begin, maar ik blijf haar favoriet. Ze heeft voor mij gekozen en ik voor haar.
De eerste weken kwamen er weinig mensen over de vloer. Dan kon ze wennen aan het feit dat ze bij ons viertjes hoort. Na een week gingen we samen wandelen over de dijk en na een week of twee durfde ik haar wel los te laten. Ze bleef wel in de buurt. Alleen toen ze een moedereend met jonkies tegenkwam, hadden we bijna babyeendjes op het menu.
Soms bij het wandelen blijft ze ineens zitten of wil niet verder. Dan is ze bang. Ik neem haar dan aan de riem en stel haar gerust. Ik laat haar zien dat ze niet bang hoeft te zijn door zelf voorop te gaan. Waar ze precies bang voor is weet ik niet; voor de man die we tegenkwamen, voor de hond die wat dominanter of groter is of omdat er meerdere honden tegelijk bij zijn. Misschien wel een combinatie daarvan.
Bij ace durfde ze nog niet veel met andere honden te spelen. Dat doet ze nu bij ons gelukkig wel. Ze doet meestal een voorzichtige begroeting en daarna daagt ze de andere hond uit om te spelen. Helaas laat niet elke hondenbezitter zijn hond spelen is mijn bevinding. En ook niet iedere hond is ervan gediend (maar dat is een ander verhaal).
Een vriendinnetje van mij heeft ook een hond geadopteerd, maar dan eentje uit Griekenland. Lizzy is een kruising met iets van een windhond, acht maanden oud en wil graag spelen. Samen rennen ze over de dijk, buitelen ze over straat en sjeezen door de sloot. Heerlijk! Lekker hond zijn :-) zie http://youtu.be/GEthvChU-H0. Ook zitten ze sinds kort samen op les. Flora kan heel goed luisteren en is erg gefocussed op mij tijdens de training. Een talentje!
Na jarenlang kamperen is op vakantie gaan voor ons nu dit jaar wel even anders. Flora mag mee. We willen haar niet in een pension stoppen. Vreemd vind ze het wel in zo'n vreemde omgeving/ vakantiehuisje. Maar heerlijk om achter de konijnen aan te rennen. Ik heb ook het vermoeden dat ze daar misschien wel ooit voor gebruikt is, voor de jacht. Wie zal t zeggen.
Daarna zijn we ook nog een weekje met de tentje weggeweest. Dat ging ook prima, al draaide ik me wel eens om 6.00 's morgens om en stond ze al meteen bij me te kwispelen "oh, ze is wakker, dan kunnen we gaan wandelen"...zucht. Ons 'peutertje', noem ik haar maar gekscherend.
In ieder geval is wel duidelijk dat Flora(lie) bij ons floreert, en ik zou haar voor geen goud meer willen missen. Wat fijn dat deze stichting er is om mens en hond bij elkaar te brengen.
Ik ga op een bankje zitten bij 2 mensen met een hondje. Zij hebben al eerder een hondje van ace geadopteerd, vertellen ze, en ze komen nu een vriendje voor hem halen. Voor ons gezin is het de eerste keer. Wel hadden zowel ik als mijn vriend vroeger thuis een hond. Ik groeide op met 2 shelties waarvan ik eentje jarenlang heb getraind. Flora lijkt wel wat op haar. Maar ik ben benieuwd hoe ze verder zal zijn.
De honden komen uit het vliegtuig en Flora zit samen met een ander hondje in een bench. Een vrolijk ding wel. Flora is iets meer gereserveerd.
Ik ben nerveus en stel me voor hoe het voor haar moet zijn; eindelijk na urenlang uit zo'n bench te mogen en dan in een vreemde omgeving te komen met allemaal vreemde mensen. Ik besluit niet meteen bovenop haar te duiken.
Na de groepsfoto en het tekenen van het contract, zijn we dan ineens samen. Een beetje onwennig lopen we naar de auto. Mijn vader gaat met Flora op de achterbank zitten en even later ligt ze met haar kop op zijn schoot.
Om 00.15 uur komen we thuis en ik laat haar nog even in de tuin. Mijn vader vertrekt. In de hoek ritselen onze woenstijnratjes in hun kooi. Ze worden met volle aandacht bekeken.
Flora kijkt nog een beetje argwanend naar me. Ik ben moe van alle indrukken die dag en wil graag naar bed. Mijn matras ligt naast haar nieuwe mand, want ik laat haar natuurlijk niet alleen die eerste nacht. Ik til haar voorzichtig in de mand en probeer haar met een handgebaar uit te leggen dat ze daar kan gaan slapen.
We slapen die nacht allebei prima. Om 7.00 uur komt mijn dochter van 10 naar beneden. Ze gaat op haar knieën naast de mand zitten en Flora komt uit haar mand en draait meteen onderdanig op haar rug. "Ah...wat is ze lief!" Nu komt ook de andere dochter (8 jaar) erbij. Ze zijn zo nieuwsgierig naar de eerste kennismaking met Flora. Flora loopt inmiddels naar de schuifpui en doet een plasje. Jammer...te laat.
Ook in de dagen en weken daarna gaat het nog wel eens mis. Vaak uitlaten maar...en...belonen als het goed gaat. Maar geduld kost het wel. Flora vindt haar nieuwe omgeving en alle vogeltjes die er rondvliegen erg interessant. Daardoor is ze snel afgeleid en komt ze vaak weer thuis zonder geplast te hebben. Maar...de aanhouder wint. Inmiddels gaat het goed en ze is nu 4 maanden bij ons.
De eerste ontmoeting met mijn man was ook vriendelijk, maar ze vond hem wel een beetje eng. Inmiddels gaat dat nu beter dan in het begin, maar ik blijf haar favoriet. Ze heeft voor mij gekozen en ik voor haar.
De eerste weken kwamen er weinig mensen over de vloer. Dan kon ze wennen aan het feit dat ze bij ons viertjes hoort. Na een week gingen we samen wandelen over de dijk en na een week of twee durfde ik haar wel los te laten. Ze bleef wel in de buurt. Alleen toen ze een moedereend met jonkies tegenkwam, hadden we bijna babyeendjes op het menu.
Soms bij het wandelen blijft ze ineens zitten of wil niet verder. Dan is ze bang. Ik neem haar dan aan de riem en stel haar gerust. Ik laat haar zien dat ze niet bang hoeft te zijn door zelf voorop te gaan. Waar ze precies bang voor is weet ik niet; voor de man die we tegenkwamen, voor de hond die wat dominanter of groter is of omdat er meerdere honden tegelijk bij zijn. Misschien wel een combinatie daarvan.
Bij ace durfde ze nog niet veel met andere honden te spelen. Dat doet ze nu bij ons gelukkig wel. Ze doet meestal een voorzichtige begroeting en daarna daagt ze de andere hond uit om te spelen. Helaas laat niet elke hondenbezitter zijn hond spelen is mijn bevinding. En ook niet iedere hond is ervan gediend (maar dat is een ander verhaal).
Een vriendinnetje van mij heeft ook een hond geadopteerd, maar dan eentje uit Griekenland. Lizzy is een kruising met iets van een windhond, acht maanden oud en wil graag spelen. Samen rennen ze over de dijk, buitelen ze over straat en sjeezen door de sloot. Heerlijk! Lekker hond zijn :-) zie http://youtu.be/GEthvChU-H0. Ook zitten ze sinds kort samen op les. Flora kan heel goed luisteren en is erg gefocussed op mij tijdens de training. Een talentje!
Na jarenlang kamperen is op vakantie gaan voor ons nu dit jaar wel even anders. Flora mag mee. We willen haar niet in een pension stoppen. Vreemd vind ze het wel in zo'n vreemde omgeving/ vakantiehuisje. Maar heerlijk om achter de konijnen aan te rennen. Ik heb ook het vermoeden dat ze daar misschien wel ooit voor gebruikt is, voor de jacht. Wie zal t zeggen.
Daarna zijn we ook nog een weekje met de tentje weggeweest. Dat ging ook prima, al draaide ik me wel eens om 6.00 's morgens om en stond ze al meteen bij me te kwispelen "oh, ze is wakker, dan kunnen we gaan wandelen"...zucht. Ons 'peutertje', noem ik haar maar gekscherend.
In ieder geval is wel duidelijk dat Flora(lie) bij ons floreert, en ik zou haar voor geen goud meer willen missen. Wat fijn dat deze stichting er is om mens en hond bij elkaar te brengen.
groetjes,
Marleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten