Hij is
nu een half jaar bij ons, onze Jim a.k.a. Panchito. Maar eigenlijk noemen we
hem altijd Zoef: van 0 naar 100 in anderhalve seconde. Het ene moment ligt hij gelukzalig
knorrend en opgekruld als een donutje te slapen op de bank. Het volgende moment
staat hij met fel glimmende ogen voor je. ‘In de relstand’ noemen we dat.
Altijd klaar voor actie, deze vrolijke stuiterbal. Zolang het maar niet te
vroeg in de ochtend is, want meneer houdt van uitslapen.
We
wisten waar we aan begonnen: hondje uit Spanje.., dodingsstation.., tijdje in
de opvang.. dan verwacht je wat rauwe randjes. Een klein gedragsprobleempje,
iets van een opvoedingshiaatje misschien. Hij was al een half jaar in Nederland
bij mensen die heel goed voor hem hebben gezorgd, maar toch. De cursus was al
uitgezocht.
Maar wat
denk je? Helemaal niets! Vanaf dag één heeft hij zich keurig gedragen. We
durfden hem op dag twee zelfs al los te laten lopen, zó goed luisterde hij en
zó goed hield hij ons in de gaten. Hij snapte niet altijd meteen wat we wilden,
maar hij deed overduidelijk ontzettend z’n best om het goed te doen. Heel
aandoenlijk. Binnen twee weken had hij al wel tien commando’s bijgeleerd. Met
veel plezier, want hij vindt het allemaal even fantastisch om te doen.
We waren
gewaarschuwd dat hij autorijden nog wat spannend vond. En dat klopt, maar
eigenlijk met name het aankomen op de bestemming. De eerste keren dat we hem
meenamen, hebben we hem trillend uit de auto getild en durfde hij nauwelijks de
drempel over. ‘Waar kom ik nu toch weer terecht?’ Heel zielig om te zien, maar
we hebben ons er niet door laten tegenhouden. Dus hij ging gewoon mee en bij
angstplasjes hebben we zonder veel bombarie gewoon het kleed (met zeil aan de
onderkant, reuze handig) verschoond. Inmiddels is het kwartje gevallen en
associeert hij een ritje in de auto met leuke dingen doen. Naar het strand, het
bos, bezoekjes aan mensen met andere hondjes om mee te spelen..
Met
minstens zoveel plezier gaat hij mee aan de fiets. Als hij na een tijdje wat
moe wordt, gaat hij in het bakje voorop. En sinds kort hebben we een bootje en
gaat hij mee het water op. Allemaal dingen waar hij wat aarzelend aan begint,
maar waar hij binnen vijf minuten aan gewend is, deze dappere dodo. We zijn
best een beetje trots op hem, hoe makkelijk hij zich aanpast en nieuwe dingen
aanleert. Zal ook best z’n overlevingsinstinct zijn, maar het had heel anders
gekund, meer weerstand, angst, een langzamer leerproces.. Maar echt niets van
dat al, die cursus hebben we uiteindelijk nooit gedaan.
Is er
dan geen enkel minpuntje? Jawel, als hij heel erg blij is - en dat is hij nogal
vaak – loopt hij met schoenen te sjouwen, bij voorkeur met laarzen. Hij maakt
ze niet kapot hoor, danst er alleen mee rond met zo’n blij zwabberkontje en dan
laat hij het ding ‘ergens’ achter. Dus je loopt regelmatig op één laars door
het huis te zoeken naar die andere. En in al zijn enthousiasme wil hij graag
tegen mensen opspringen. Vrij normaal jonge hondengedrag dus, dat we met de
tijd ook wel weer gecorrigeerd krijgen.
Hij is
nu een half jaar bij ons, onze Zoef. En het mag duidelijk zijn: we zijn
ontzettend blij met hem. Wat een heerlijk beest!
 |
| Jim in actie |
 |
| fietstochtje naar Muiden |
 |
| varen door de grachten |
Thuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten