(Met een dikke strot lees ik alle lieve verhaaltjes op facebook over de
geadopteerde hondjes en hun blije mensen. Iedere keer denk ik: 'ik moet nu echt
ook wat schrijven want ik heb ook allemaal ACEkanjertjes!!" en nu doe ik het dan
eindelijk, gewoon om te laten weten hoe blij ik ben met mijn beestjes en al die
geweldige mensen van ACE...)
In 1996 sloten we ons eerste ACE-hondje in ons armen en we hebben er
sindsdien al 7 bij ons mogen hebben. Ze zijn ( en waren, we hebben er nu 5)
allemaal lief, speciaal en stuk voor stuk kadootjes, maar ik vertel graag over
Mila ( voorheen Workina) omdat ik zo trots op haar ben:
Toen dat eerste hondje, mijn lieve Pien vorig jaar 1 december overleed was
het natuurlijk een groot verdriet, dat hoef ik aan dierenliefhebbers gelukkig
niet uit te leggen.
Ondanks de knoop in de maag hebben we wel al vrij snel besloten dat we een
ander, zielig , kansarm hondje wilden adopteren, zodat we niet alleen jammerden
om de vreselijke verhalen maar ook wat konden doen.
We hebben op de site gekeken bij de oude hondjes, daar zo'n 5 moppies
uitgekozen die volgens ons bij ons zouden passen en het aan de kenners dáár
overgelaten welke het meest urgent was, nou, daar kwam dus Mila ( workina) uit;
een heel bang meisje dat met pups in het asiel is beland, geen mensen
vertrouwde. We moesten wel een paar maandjes op haar wachten want ze was nog
onder behandeling en kon nog niet met het vliegtuig mee. 5 Maart jl. kwam ze dan
aan op Schiphol, samen met heel wat andere geluksvogels en het was zoals altijd
weer heel ontroerend. We hebben haar met kennel en al mee naar huis genomen want
ze was panisch. Thuis aangekomen hebben we haar met extra riemen eruit gehaald
om even te plassen maar in no time had ze al één riem volledig doorgebeten, lang
leve de extra touwen!! In huis mocht je ook bijna niet naar haar kijken, ze
bivakkeerde de eerste anderhalve dag in een puppyren ( lekker ruim) Als ze naar
buiten moest liet ik haar even in mijn "kattenren"( afgezet stuk voor mijn
blinde katten) Met eten kon ik haar wel lokken, dat vond ze wel belangrijk! Na 2
dagen zag ze dat mijn andere hondje Catootje wel lekker op de bank lag en dat
deed ze na. Afijn, na een week of twee is het gelukt haar een tuigje om te doen,
ze kroop met haar buik over de grond, langs de muur buiten, ze was zooo
bang...
Ach, dat is allemaal geweest... ze loopt tegenwoordig lekker los op het
erf, met wandelen doe ik haar een tuigje om, ze komt keurig naar me toe als ik
haar roep maar loopt ook prima los mee. De eerste keer dat ik haar staartje
rechtop zag staan, voorzichtig kwispelend sprongen de tranen in mijn ogen. De
grootste hulp heeft ze eerlijk gezegd niet van ons, maar van mijn honden gehad
hoor, vooral kleine Catootje, daar is ze zo leuk mee en die doet ze echt na. Ook
Gappie ( Nicolas) is zeer geduldig met al die meiden om zich heen... Van de week
deed ze Cato na: ook zij verwelkomde me door tegen me op te springen en me een
likje te geven... Ja, dat meisje heeft zoveel overwonnen... lekker op haar eigen
tempo mag ze zichzelf blijven, soms is ze weer wat bangig, dan kruipt ze weer
even weg maar dat hoort bij haar, geeft niks. Ik hoop dat ze gelukkig is. ( en
dat haar laatste zoontje ook gauw geadopteerd wordt, die zit nog steeds in
Spanje!)
--
Vriendelijke groet, Winnifred Kremer
 |
| Mila vh Workina |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten