Danita

25 Januari  2014 ben ik heel zenuwachtig en niet wetend wat mij te wachten stond samen met mijn twee klasgenoten (charlotte & Bodine) naar Spanje vertrokken. Op naar een nieuw avontuur, 10 weken stage bij ACE. Het was de beste keus die ik heb kunnen maken want er is niks mooiers dan werken op de refugio bij ACE. Elke dag weer gingen we met plezier de berg op ongeveer een halfuurtje lopen op naar de refugio. Hoe hard het ook regende of hoe warm het ook was, niks hield ons tegen. Want de hondjes zitten nou eenmaal ook gewoon in de regen of warmte dus wij hadden er ook helemaal geen problemen mee om aan het werk te gaan. Het was ook zeker af en toe moeilijk. Maar het doet je zo goed om magere, lusteloze hondjes te zien veranderen! Ze komen wat op gewicht en gek genoeg hebben ze nog steeds alle vertrouwen in de mens! geweldig. Je doet het allemaal voor de hondjes! 

Wel ben ik er heen gegaan met de gedachten me niet te binden aan een hondje, thuis hadden ze me namelijk gewaarschuwd dat ik geen hondje mee mocht nemen. Dit hield ik dan ook vol, tot we een keer met sectie 2 het veld op gingen. Één hondje viel me erg op. Ze liep constant achter me aan. Ik hoefde maar 1 keer te fluiten en ze stond weer naast me. Zo ging dit ook als ik de sectie op liep. Ze was 1 van de weinige die door bleef gaan met aandacht vragen tot ik het dan ook gaf. Vanaf dat moment was het heel moeilijk om me daar van af te sluiten.. Hetgene waar ik bang voor was gebeurde. Ik werd gek op Danita! Maar het voelde meer alsof ze mij uitgekozen had! Na eventjes thuis te overleggen, en te vertellen dat ik haar echt niet meer achter kon laten. Waren ze het er al gauw mee eens dat dit geen toeval was! Ik mocht Danita gaan reserveren! Na het huisbezoek was het dan helemaal zeker, 4 April vloog ze mee naar huis! 

Het vertrek vanuit Spanje was heel moeilijk. Aan de ene kant wilde ik graag naar huis, zodat ik Danita kon laten zien hoe het was om een warm mandje te hebben. En te laten voelen dat er echt wel mensen zijn die om haar geven! Maar aan de andere kant wilde ik echt niet weg. Het voelde alsof ik al die andere 300 hondjes achter liet. Er zijn dan ook heel wat traantjes gevallen bij ons vertrek.

Eenmaal thuis gekomen ging het vanaf het begin al goed. Ze liep netjes mee aan de lijn, at goed. Ze wil met elke hond spelen die ze tegen komt. Was eigenlijk meteen al aardig zindelijk, af en toe een ongelukje binnen maar dat kan gebeuren. En je kon meteen merken dat ze zich snel thuis voelde. We waren ook benieuwd hoe het zou gaan met onze 1-jarige poes. En na een paar weken de moed erin te houden ging dit ook helemaal goed. Ze zijn nu samen beste vriendinnetjes, spelen samen, werken samen om kattenkwaad uit te halen en slapen samen. We zijn ook snel aan een starterscursus begonnen, die we voor de zomervakantie afgerond hebben. Aanstaande vrijdag beginnen we aan behendigheid A. Danita heeft ook al een aantal keren losgelopen wat ook steeds beter gaat. Kort gezegd had ik het me niet beter voor kunnen stellen. Het is een schat van een hond en ik ben erg blij dat ze zo bij mij heeft aan lopen dringen tijdens mijn stage periode!

Afgelopen Juli ben ik samen met Kelly nog een weekje terug geweest naar de refugio. Waar ik weer met veel plezier mee heb geholpen. Ik ga zeker nog een aantal keren terug. Want ik heb ACE nou eenmaal in mijn hart gesloten, en het voelt gewoon als thuiskomen !

Als laatst wil ik ACE nog even bedanken voor de geweldige tijd tijdens mijn stageperiode en de procedure tijdens het adopteren van Danita! We mogen blij zijn met een stichting zoals ACE. En natuurlijk Fabienne en Dirk die echt alles, maar ook alles over hebben om zoveel mogelijk hondjes een thuis te geven.

Groetjes Caylee Postmus & een pootje van Danita!