Winter, hoe hij mijn hartje stal.

Maandag 21 April 2014, mijn eerste stagedag op de Refugio bij Ace Charity. Ik had zo onwijs veel zin om 7 weken lang te kunnen werken met de honden. 

Samen met de andere meiden liepen we ’s morgensvroeg om 07.20 uur aan op weg naar ACE. 

Onderweg vroeg een van de meiden aan me wat ik verwachtte van de Refugio. Hoe denk je dat het eruit gaat zien? Hoe denk je dat de honden eruit zien? En hoe denk je dat de medewerkers zijn? 

Allemaal vragen die ik niet wist te beantwoorden, allemaal vragen die in mijn hoofd rondspookte. 

Het enige wat ik wist te antwoorden was dat ik me voor had bereid op hoe de honden er uit konden zien, dat het misschien wel heel heftig kon gaan worden en dat ik het allemaal maar op me af ging laten komen.

Na een halfuurtje gelopen te hebben kwamen wij eindelijk aan op de Refugio. We liepen naar binnen en alle honden liepen los en kwamen me meteen begroeten. Éen woord: Fantastisch!

Ik werd voorgesteld aan Steven door de meiden. We moesten nog even wachten op de andere groep meiden voor we aan de slag konden. Dus ik besloot even lekker te gaan knuffelen met de honden. Toen de andere groep meiden ook aangekomen was werden hun aan het werk gezet en kregen ik en mijn vriendin waar ik samen mee op stage was een rondleiding over de Refugio door Steven.

Tijdens de rondleiding liet Steven ons zien hoe de Refugio verdeeld was en vertelde hij ons hoe het dagelijks programma eruit zag. 

We liepen rustig naar boven waar alle andere meiden aan het werk waren.

Een grote poort werd open gemaakt en vele hondjes kwamen ons vrolijk begroeten.

De wasplaats, we liepen naar binnen en daar lag hij dan… Winter. Helemaal alleen in zijn hok, een beetje te niksen. Dit viel me meteen al op, het raakte mij.

Maar goed we moesten verder. We werden over de secties begeleid en we konden zien hoe de meiden aan het werk waren. 

Eenmaal klaar met de rondleiding mochten wij ons aansluiten bij de meiden en hun gaan helpen.

Toen we even wat tijd voor onszelf hadden besloot ik even bij Winter te gaan kijken. Eenmaal in het hok bij hem, kwam er nog geen teken van leven vanaf. Hij bleef gewoon lekker liggen en trok zich niks van mij aan. Tot dat ik ging zitten, hij kwam op me af en ging zich PLOF bovenop mij zitten.

Vanaf dat moment begon het.. Elke werkdag ging ik wel even kijken bij Winter, even knuffelen totdat hij aangaf nu is het genoeg. Maar elke dag met een beetje vooruitgang. Hij begon mij te vertrouwen, Hij begon speels en vriendelijker te worden, en hij werd bij elk mens dat voorbij kwam lopen blij.

Ik zei het nog zo tegen mezelf, Fenna je gaat niet voor Winter vallen. En in mijn hoofd bleef deze zin zich herhalen, herhalen en maar herhalen. Ik vocht er zo hard tegen dat Winter dit begon te merken, en je kunt het al raden. Winter won de strijd, hij kwam bij me liggen met zijn hoofd op mijn knieën en liet zich lekker vertroetelen. Ik was verkocht en vocht niet meer tegen mijn gevoelens, sterker nog ik liet ze toe.

Ik stelde me elke dag meer open naar Winter, en verrassend genoeg gebeurde er bij Winter hetzelfde. Ik kon merken dat hij me begon te vertrouwen en zijn liefde met mij durfde te delen. We werden maatjes, hele dikke maatjes.

 Het voelde alsof het zo moest zijn, alsof het mijn eigen hond was. Ik begon oprecht van hem te houden. Door dit gevoel besloot ik voor hem te gaan vechten. En ik begon met foto’s te sturen richting het thuis front. Mam kijk dit is Winter, lieverdje he? En wat met een foto begon ging verder met elke dag wel een foto richting thuis, naar familie en vrienden. Iedereen vond hem geweldig. 

En daar kwam opeens de vraag, mam mag ik hem adopteren?? Achter in mijn hoofd wist ik het antwoord al maar ik ging door. Ik zou alles op alles zetten om hem te kunnen adopteren. Maar ik verloor de strijd. Hij kon absoluut niet mee naar huis. Ik kon hem geen gouden mandje geven, geen gezin waarin hij absoluut vertroeteld kon worden en geliefd kon zijn. Ongelofelijk veel verdriet en pijn voelde ik door mijn lijf gaan.. Waarom??

En met de weken die voorbij vlogen, kwam zo ook de dag van mijn vertrek steeds dichter bij.. Ik wou geen afscheid nemen van mijn maatje, ik wou er niet aan toe geven. Mijn laatste dagen ben ik dan ook meer dan elke andere dag bij Winter geweest, elk moment dat ik kon ging ik naar hem toe, gaf hem een knuffel een dikke kus en bracht tijd met hem door. Ik zorgde voor onze laatste mooie momenten samen. 

Mijn laatste stagedag, gebeurde daar iets heel bijzonders. Het was alsof Winter het voelde dat dit ons afscheid was. Ik lag op de grond, hij kwam voor me liggen, legde zijn hoofd in mijn armen en bleef heel kalm liggen. Ik gaf hem een kus en hij sprong op. Maar hij kwam ook weer meteen terug liggen en legde zijn hoofd boven op dat van mij en bleef rustig liggen. Hij voelde het, hij voelde dat het een soort afscheid was.. Dit was het mooiste moment dat ik samen met Winter gedeeld had in 7 weken tijd.

  

4 Juni 2014, mijn laatste dag in Spanje was aangebroken.. Ik was vrij deze dag, het koffer moest ingepakt worden, er moest afscheid genomen worden. Maar vooral we moesten er een leuke laatste dag van proberen te maken. 

Het besluit was om toch nog even naar de Refugio te gaan, afscheid te nemen van alle lieve mensen, stagiaires en vooral Winter.

Eenmaal voor zijn hok lag hij lekker rustig in zijn iglo. Ik opende het hek van zijn verblijf en ging zitten. Ik kwam om afscheid te nemen, ik moest naar huis maar zonder hem.. We hebben een dik uur geknuffeld, maar Winter voelde het ook en hij begon zich drukker en maffer te gedragen, hij begon aan mijn armbandjes, schoenen en kleren te knabbelen, bijna alsof hij protesteerde.. Maar gaf me nog een lik in mijn gezicht. Ik werd geroepen en het was tijd, tijd om te gaan. Ik gaf hem nog een laatste stevige knuffel en traantjes voelde ik langzaam over mijn wangen rollen. Ik bedankte hem voor de vriendschap die hij mij gegeven had, dat hij me liet zien dat ik kon vechten voor iets wat ik zo graag wilde, en zo graag waar had willen maken. En ik vertelde hem dat ik ging vechten voor hem. Ik ging hem een huisje bezorgen. Langzaam stond ik op en liep ik weg van hem.. ik barstte in tranen uit. Het was zo’n ongelofelijk akelig en pijnlijk gevoel dat ik hem moest achterlaten.. Ik draaide me om en keek hem nog een keer aan.. 

Vanaf dat moment was ik ontroostbaar, tot op de dag van vandaag ben ik ontroostbaar. Mijn maatje die ik zomaar heb moeten achterlaten. Die ik mis, die ik elke dag nog zoveel knuffels wil geven. 

Winter, lieve schat. Bedankt dat jij me hebt vertrouwd, bedankt dat jij met mij samen jou vooruitgang heb willen delen. En vooral bedankt voor een absoluut mooie vriendschap die je me hebt gegeven. De tijd met jou zal mij altijd bij blijven en jij verlaat mijn hartje nooit meer!

Ik ga er voor zorgen dat jij een goed en mooi thuis krijgt.

                       Liefs,

Fenna