ACE ervaring van Bianca, heeft 7 weken stage gelopen in de Refugio!

Maanden lang zat ik dagelijks achter mijn laptop de website van ACE/SHIN te bekijken. Vele tranen hebben gevloeid. Ik wilde zo graag iets voor deze hondjes doen. In Januari ben ik begonnen met de opleiding Paraveterinair dierenartsassistente. Naast 500 uur stage te moeten lopen binnen een dierenartspraktijk mocht ik ook 200 uur stage lopen in Spanje. Dit was voor mij een wens die uit kwam. Dit was mijn kans om iets te kunnen doen voor al die hondjes die ik dagelijks voorbij zag komen achter mijn laptop.

Nadat ik een aantal maanden geld had gespaard, heb ik een ticket geboekt en contact opgenomen met Natascha Wegloop. Zij is de stagecoördinator voor de studenten. Het was even slikken om te horen dat ik in een ‘studenten’ huis terecht zou komen. Mijn studententijd zat er namelijk al een aantal jaren op. Maar goed, ik moest en zou naar Spanje dus dat moest ik dan maar voor lief nemen.

Woensdag 5 juni was het dan zover. Ik landde om 19:20 op Malaga. Buiten stond Ton mij op te wachten. 30 minuten later reden we La cala de Mijas binnen. Bij het appartement werd ik opgewacht door Natascha en 2 studenten die mij meteen wegwijs hebben gemaakt in La Cala.

Ik kreeg te horen waar de supermarkten, de restaurantjes, de bank en natuurlijk de Playa te vinden was.

Vrijdag was de dag dat ik kon beginnen. 06:45 uur ging de wekker. Eenmaal beneden kreeg ik een legging toe geworpen, want blote benen was echt geen optie volgens de meiden. Mmmm okay, dus geen zonlicht op mijn benen? Snel een ontbijtje en op naar de Refugio. Het was een half uur lopen.

Eenmaal het zandpad op richting de ingang werden de kriebels in mijn buik wel heel heftig en ik voelde de brok in mijn keel alsmaar groter worden.. Eenmaal binnen werd ik al blaffend begroet. De hondjes die er vrij rond liepen kwamen al kwispelend en met veel lawaai op mij af. (blij met mijn legging!!) En ach, wat zijn ze mooi en lief!! Nu kwamen de tranen. Ik dacht nog wel dat ik er zo goed op voorbereid was!!!  Had maanden lang de filmpjes en foto’s gezien. De verhalen waren ook allemaal bekend maar toch .. Mensen, het kwam zo hard aan om al die hondjes te zien! En ik was nog niet eens boven geweest!

Ik werd voorgesteld aan Steven. Hij is de verantwoordelijke voor het schoonmaken van alle secties. Hij zou mij de komende 7 weken gaan vertellen welke hondjes ik mocht blij maken met een schoon hokje, vers water, eten en natuurlijk die dikke knuffels.

Eenmaal boven aangekomen stroomden de tranen nog steeds en die brok in mijn keel bleef ook zitten. Boven was er een wasruimte, een dierenkliniek en 4 secties waar allemaal hondjes verbleven. Groot,klein, mooi, lelijk, maar stuk voor stuk enthousiast om mensen te zien. Ze willen zo graag aandacht, zo graag iemand die ze lief heeft.

De eerste 4 dagen heb ik dagelijks staan huilen als een kind. Ik weet het niet meer exact maar op dag 3 of 4 vond ik 2 pups aan de oprit van de Refugio. 2 hele kleine zwarte pups van een paar weken oud, moederziel alleen. Schijnbaar was de dag ervoor ook 1 gevonden. Dit was een beetje het begin van de 7 weken. Weken vol verdriet, blijdschap, vriendschap, dankbaarheid en frustratie. Het is een emotionele achtbaan geweest. Ik heb zo veel respect voor Fabienne en het hele team om haar heen. Niet alleen op de Refugio maar overal waar mensen zich inzetten voor deze organisatie. Wat ik het moeilijkste vind, is de frustratie. Je bent als organisatie machteloos, je staat als het ware met je rug tegen de muur. De overheid sluit zijn ogen en steekt geen poot uit. Overige instanties waar je hulp en begrip van zou moeten krijgen is er gewoon niet. Eigenlijk is het een druppel op een gloeiende plaat.

Maar de mooie woorden van Fabiënne “Je kunt niet alle honden van de wereld redden, maar je kunt wel de wereld van één hond redden”  geeft iedereen de kracht om door te gaan en niet op te geven.

Na de eerste week ging er bij mij een soort van knop om en werd het ‘normaal’ wat ik dagelijks te zien kreeg. Elke dag na een wandeling van 30 minuten startten we om 08:00 met het schoonmaken van de aangewezen sectie. Dit betekende heel veel poep scheppen, water spuiten, schrobben, droog trekken, voerbakken vullen en voerbakken weer afwassen. Heel veel geblaf, heel veel krassen op je armen en benen en eruit zien alsof je zelf door de drollen hebt liggen rollen. Ik kan zeggen dat ik er echt gelukkig van werd.  Er zijn mensen die mij voor gek verklaren, maar het geeft gewoon zo’n voldoening dat je de hondjes en het team van ACE kunt helpen. Er was dagelijks tijd om met 1 hondje per persoon te gaan wandelen/spelen op het grote speelveld. Sommige hondjes vinden dit fantastisch, anderen weer doodeng en die waren blij dat ze weer hun hokje in mochten. Hondjes die het geluk hadden dat ze naar hun nieuwe baasje vlogen, werden lekker gewassen en voor het laatst geknuffeld door de vrijwilligers/stagiaires.

In deze 7 weken heb ik naast de stagiaires ook veel vrijwilligers gezien. Ik heb 3 Belgische meiden (Sharon, Silke en Sarah) mogen leren kennen, die hun vakantie doorbrachten op de Refugio. Het Belgisch echtpaar Gert en Krista die thuis 4 Galgos hadden, waarvan ze 1 hebben verloren en daardoor er even tussenuit moesten. Ook zij kwamen bij de Refugio terecht, wat voor hen heel dubbel gevoel gaf. Omdat het verdriet nog zo vers was, maar ook zij wilden zo graag helpen. Ze hebben zelfs een hondje (Lali) geadopteerd! Ook vrijwilligers die woonachtig zijn in de omgeving van La cala de Mijas komen helpen. De een vangt de puppy’s thuis op, de ander komt om de hondjes te knippen en wassen, en weer een ander komt langs om de hondjes te knuffelen. Zo doet iedereen wat. Ik kan niet anders zeggen dat het een fantastische ervaring is geweest. Ik kom zeker terug om te helpen en zal ook vanuit Nederland mijn steentje bij gaan dragen. Ik hoop dat naast mijzelf,  meerdere mensen met mij dit willen gaan doen!