Marchal heet nu Jip. Volgens ons is hij nooit in Spanje geweest, maar heeft hij altijd hier gewoond. Hij is echt helemaal thuis bij ons.
Dat begon eigenlijk al meteen op weg van Schiphol naar Maassluis. Achterin de auto kroop hij het liefst meteen op schoot van het nieuwe vrouwtje.
Hij had helemaal geen last van een jetlag en versuft van de reis was hij al evenmin. Hij dartelde er meteen op los. uitgehongerd leek hij ook wel. Van reizen krijg je zeker honger.
Met de poezen gaat hij goed om, al begint hij de laatste dagen wel een beetje meer machogedrag te vertonen, maar hij weet meteen dat het niet mag. De twee poezen in huis zijn ook helemaal aan hem gewend. Ze vermoeden waarschijnlijk dat onze vorige hond terug is gekomen of zo.
Eén keertje heeft hij in huis een klein plasje gedaan. Verder niets, lekker alle behoeften buiten.
Hij kan inmiddels kilometers lopen en komt dan geheel onvermoeid thuis. Dan speelt hij het liefste nog even door. Het is een heerlijk enthousiast hondje.
Jip slaapt in een mandje naast ons bed. Op de tweede avond dacht hij: dat mandje waar mijn nieuwe baasjes liggen is veel lekkerder. Vanuit zijn mand maakte hij een trampolinesprong en dook tussen ons in, kroop tegen ons aan. Nou, dat mocht voor een nacht best.
Zeker, hij moet nog wel het een en ander leren: wat doe je met een stok die je baasje weggooit. Wat is daar nu helemaal de lol van? Dat komt nog wel. En als dat baasje het leuk vindt, dan ga ik die stok misschien binnenkort wel eens pakken.
Hij zit graag op schoot, leest aan de keukentafel de krant mee, want je moet toch een beetje bijblijven.
Kortom, het gaat geweldig met Jip. En met ons. Dat wilden we jullie even laten weten,
groeten,
Annemieke en Cees
Geen opmerkingen:
Een reactie posten